10/3/2016
Tο ερώτημα που βάζειαυτή η παράσταση, δεν έχει εύκολη απάντηση.
Σε ποιόν ανήκει ένα αγαθό; Στο φυσικό ιδιοκτήτη του, ή σ’ αυτόν που το χρειάζεται, το φροντίζει και το αγαπά πραγματικά;
Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι από την υστερία μιας απάνθρωπης καταναλωτικής κοινωνίας;
Μήπως τα άπειρα ρούχα, τα παπούτσια και τις τσάντες, που σχεδόν καινούργια παραμένουν στις ντουλάπες μας, επειδή … πέρασε η μόδα τους, την ώρα που χιλιάδες κυκλοφορούν ρακένδυτοι;
Μήπως τα βιβλία που αδιάβαστα σκονίζονται στα ράφια της βιβλιοθήκης μας, όταν εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν αναλφάβητοι; Μήπως τους τόνους φαγητών που πετάμε, όταν δισεκατομμύρια σ’ όλο τον κόσμο πεθαίνουν απ’ την πείνα;
Ασφαλώς, δεν ξεχνάμε ότι στο θέατρο για παιδιά, το γέλιο είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό «εργαλείο». Τα παιδιά, πρέπει να είναι χαρούμενα και αισιόδοξα. Γιατί απ’ αυτά θα αλλάξει (αν αλλάξει) αυτός ο κόσμος.
Στόχος της παράστασης, πέρα από την αισθητική απόλαυση, είναι ο προβληματισμός και η ενδυνάμωση της κοινωνικής τους ενσυναίσθησης.
